30 janar 2009

Gentian Demaliaj: Ju rrefej surprizen e “Djemve te detit”

Gentian Demaliaj: Ju rrefej surprizen e “Djemve te detit”
Solisti i grupit “Djemtë e detit” tregon se vitin tjetër do të jetë konkurrent në Festivalin e RTSH- së. Rikthimi si grup me një album të ri dhe marrëdhënia me të bijën 10-vjeçare, Edea:
Keni kohë që i mungonit skenës dhe ju pamë si anëtar jurie i Festivalit në RTSH. Si e pritër ftesën?
Ftesa mu bë nga drejtori i RTSH- së Petrit Beci dhe drejtori artistik i festivalit, Pirro Çako. Natyrisht që u mendova pasi bëhej fjalë për këngëtarët kolegë, edhe pse nuk kam pasur kontestime me ta. Por mund të them se gjatë votimit nuk jam marrë me emrat, por me këngët. Aq vend sa zunë këngët tek unë, aq pikë u dhashë, kam votuar me shpirt.
Njohja juaj me këngëtarët si ishte, dhe për cilën këngë ishit?
Në fakt me disa prej këngëtarëve kam thjesht përshëndetje, por pikët maksimale ia dhashë këngës “Ajër” të Besa Kokdhimës.
Nëse do t’ju pyesnim si profesionist i muzikës, si ju duk ky festival, si do përgjigjeshit?
Më pëlqeu. Mbetet festivali ikonë në Shqipëri, realizohet “live” dhe nuk sjell këngë komerciale.
Disa këngëtarë stonuan, ju si mendoni janë këngëtarët tanë të aftë të përballojnë të kënduarin “live”?
Besoj po. Pati këngëtarë me identitete pa e pasur të nevojshme t’i ngjasojnë ndonjë këngëtari, që
mund ta kenë pasur idhull. Ju vetë keni hequr dorë kështu nga konkurrimi në festival?
Jo nuk kam hequr dorë, por këtë vit nuk gjeta kohë për realizuar një këngë në festival, pasi jam marrë me përgatitjen e albumit të dytë të grupit “Djemtë e detit”, me titullin “Epos”, që do të publikohet së shpejti.
Ç’po ndodh me grupin “Djemtë e detit”?
“Djemtë e detit” janë mirë dhe me albumin e tyre të dytë do të nisin një tur në të gjithë Shqipërinë.
Kanë kaluar 17 vite nga dalja juaj e parë. Çfarë ka ndryshuar nga Genti i atyre viteve?
Po, ishte viti ’91, kur ne dolëm si grup për herë të parë në skenë, viti kur u krijuan grupet e para në
konshme. Për më shumë, ju lë ta çoni mendjen ku të doni, gjithashtu lidhet edhe me eksodin e vitit ’91.
Këngët tuaja kanë shumë dhembje, pse?
Hidhni sytë brenda këtij realiteti ku ne jetojmë dhe a nuk ju duket kështu?! I përkasim këtij vendi, ndaj dhe kemi menduar të prekim temat sociale të ditëve të sotme. Mund të flasim për jetën tuaj private, shumë pak e dinë se ju jeni babai i një vajze 10 vjeçe?
Po, jam babai i Edeas, e cila është këngëtare shumë e talentuar. Vitin e kaluar ajo fitoi në Festivalin e Shkodrës, çmimin “Zërat më të mirë”, ndërsa në Festivalin e Tiranës u vlerësua me çmimin “Interpretuesja më e mirë”. Mendoj se do të bëhet këngëtare shumë e mirë, pasi e ka njohur shpejt talentin e saj.
Duke u nisur nga aparenca të lini përshtypjen e beqarit të përjetshëm. Çfarë babai ndiheni?
Ngaqë jam njeri më shpirt të lirë mbase lë këtë përshtypje. Por mund të them se Edea më ka idhull dhe e dua fort.
Visheni njësoj si atëherë, me të zeza, pse?
Po, veshja më ka ngelur në shpirt si muzika. Jam kërkues ndaj veshjes dhe aksesorëve njësoj, si me muzikën që bëj.
Muzika juaj nuk është komerciale, si i siguroni të ardhurat tuaja?
I vetmi përfitim është nga muzika. Por edhe nëse nuk fitoj shumë nga ajo më plotëson shpirtërisht.

Read more...

22 janar 2009

Djemte e Detit "Nje Ere e Re"

Nga: Darien Levani

Djemte e detit i degjon per here te pare kur je nen 10 vjeç. Une isha edhe ne nje moshe me te vogel ndoshta, por jam i bindur qe te gjithe admiruesit e tyre te sotem ishin rreth 10 vjeç. Nese i degjon me vone nuk je me aq i pafajshem sa ti kuptosh, nesei degjon me heret nuk e mban mend se si filloi kjo aventure.

Grupi zbret ne skene me nje peshe te madhe mbi supe, nje peshe qe ndoshta as ata vete nuk e kuptonin ne ate moment: duhet ti jepnin goditjen e fundit atij festivali konform, nje festival i bere prej kengesh mbi grurin, mbi misrin, mbi gezimin e koperatives e nocione te tilla. Jemi diku tek 1992, 1993, kitara elektrike konsiderohet akoma arme e djallit, nje djale me floke te gjata eshte akoma turp dhe vetem para disa muajsh çdo polic i ndershem e ndjente si detyre te te kapte ne rruge edhe te çonte ne rajon per te te prere floket. Dhe vetem Z-ti e di se si ja ka bere Genti qe ti rrisi floket aq shpejt dhe tu shpetoje berbereve te proletariatit.

Nuk besoj se Djemte e kuptojne rendesine e tyre, por e di qe nuk u rruhet fare. Zbresin, kendojne, ikin. Nuk kerkojne aprovimin e publikut, nuk mundohen as te joshin as ti pelqejne, ndoshta e dine edhe ata qe publiku eshte armiqesor – gruri dhe misri, siç ju thashe - ashtu si vete organizuesit e festival. Ushtarakisht pjesemarrja e tyre mund te konsiderohet si deportim ne radhet e armikut. Tani, le te jem i sinqerte. Kenga e tyre e pare, Sa shume qe kam gabur, eshte e shemtuar, eshte kenga me e dobet qe kane shkruar ndonjehere, aq saqe edhe ata nuk do e perfshijne ne permbledhjen e tyre te pare. Por çeshtja eshte qe kjo nuk ka rendesi fare, kuptoni? Kenga eshte dytesore, eshe nje detaj i vogel, ajo qe eshte e rendesishme eshte qe dikush e ka kenduar. Me se fundmi nje dashuri qe shkon keq ne kundershtim me fundin e lumtur qe kishin dashuriçkat ne aventura koperativash apo ne rregullimin e hekurudhes. Ndonje dashuri e tille mund te shkonte keq vetem nese djalin apo vajzen e shpypte autokombanja. Kjo zakonisht nuk ndodhte sepse autokombanja ishte e mire dhe te dy martoheshin me aprovimin e prinderve dhe shume te fala.

Jo Djemte e Detit. Keta nuk mundohen te joshin publikun, nuk kerkojne aprovimin e popullit me ndonje kenge prekese, qofte edhe te sinqerte mbi emigrimin apo mbi Kosoven. Dalin, zbresin, kendojne, pershendesin, ikin. Eshte ne kete moment te sakte qe rock n’roll zbarkon edhe ne token e shqiponjes.

Read more...

  ©Designed by Dendi.